Барои инсон муҳим аст, ки худро ҳамчун як ҷузъи ҷомеа дарк кунад ва бо ақидаи аксарият мувофиқат кунад. Тавассути васоити ахбори омма метавонед дар зери ниқоби ақидаи аксарият ҳар нуқтаи назарро таҳмил кунед. Одамоне, ки ақидаи дигар доранд, аз сухан гуфтан метарсанд, агар қарор кунанд, ки шумораи ками одамон бо онҳо розӣ ҳастанд - дар ҳоле ки аксарият метавонанд бо онҳо розӣ бошанд. Илова бар ин, шахс ба системаи координата ниёз дорад - вай дар номуайянӣ зиндагӣ карда наметавонад. Матбуот хаёли манзараи тамоми ҷаҳонро ба вуҷуд оварда, аз доираи он берун набаромада, тамоми воқеаҳоро шарҳ медиҳад. Ба ҳар чизе ки хилофи ин нест, ба осонӣ бовар карда мешавад. Дар ин ҷо заминаҳои назарияи тавтиъа ба миён меоянд: на ҳама рӯйдодҳо бо омезиши вазъиятҳо ба осонӣ шарҳ дода мешаванд, ниятҳои одамон на ҳамеша шаффофанд, бинобар ин ҳама чизро ба як тавтиъа табдил додан осонтар аст.
Танҳо як антидоти комил вуҷуд дорад - худро аз ВАО қариб пурра ҷудо кардан. Аммо дар ҷомеаи постиндустриалӣ ин танҳо дар сурате имконпазир аст, ки шумо зоҳид шавед.
Барои онҳое, ки ба чунин чораи шадид омода нестанд, инҳоянд чанд маслиҳат барои то ҳадди ақал кам кардани таъсири маълумоти бардурӯғ ва тарғиб:
- Кӯшиш кунед, ки хонед, на ин ки гӯш кунед ё тамошо кунед. Одам вақте мехонад, бештар андеша мекунад ва ба осонӣ гумроҳ намешавад.
- Усулҳои манипулятсияро дар хотир нигоҳ доред ва онҳоро дар ҳаёт мушоҳида кунед. Агар шумо манипулятсияро кашф карда бошед, пас он дигар барои шумо кор намекунад.
- Ба ягон манбаъ бечунучаро бовар накунед. Агар шумо аз тарғибот як тараф худдорӣ карда бошед, ин маънои онро надорад, ки шумо қурбонии тарғиби тарафи дигар намешавед: дар замони ҷанг ҳама дурӯғ мегӯянд.
Инчунин дар хотир доред, ки ҷанги иттилоотӣ марҳила ба марҳила ворид карда мешаванд. Дар муддати тӯлонӣ дараҷаи баланди шиддатро нигоҳ доштан ғайриимкон аст ва аз ин рӯ, дар лаҳзаҳои шадидтарини ҷангҳо барои худ парҳези иттилоотиро ташкил кардан оқилона аст. Масалан, ба таътил рафтан ё якгон силсилафилм, китоб ё бозии видео овора шудан.
«Вобаста аз давомнокии бӯҳрон, ҶИ метавонад вақти зиёдро талаб кунад. Онҳо метавонанд ногаҳон, қариб фавран оғоз кунанд, аммо аксар вақт ҷомеа тадриҷан ҷалб карда мешавад. Аз нуқтаи назари илмӣ, ҳама гуна ҶИ як маъракаи пуршиддати иртиботӣ, ҳамон як тарғиб ё PR мебошад.
Барои он ки таъсири манфии ҶИ ба шумо нарасад, беҳтар аст, ки телевизорро тамошо накунед, балки хабару мақолаҳоро хонед. Ин тавсияи асосӣ аст. Ва ҳама чизи боқимонда, аҷиб аст, ки ба гигиенаи равонӣ дахл дорад:
- кӯшиш кунед, ки ба вазъияти иттилоотӣ эҳсосотӣ ҷалб нашавед, вагарна шумо гаравгони он мешавед;
- ҳамеша дар хотир доред, ки дар паси расм азобу уқубати одамони ҳақиқӣ меистад;
- вақти тамошои ахбор ва сайтҳои ахборро маҳдуд кунед (масалан, 15-20 дақиқа дар як рӯз - ин барои бохабар будан аз рӯйдодҳо кофӣ аст);
- ба ҳеҷ гоҳ бо сиёсат зиндагӣ накунед, балки ба фарҳанг арҷгузорӣ кунед (ҳадди ақал ба тамошои филм равед);
- дар як шабонаруз камаш 15—20 дакика сайру гашт кардан (бехтараш дар бог) хеле фоиданок ва мухим аст - ин фишори равонию эмотсионалиро рафъ мекунад. Инак, мебинед, дар ин чо асрору асрор нест — хамаи мо инро нагз медонем. Аммо, афсӯс, ки мо ин тавр намекунем," — Валерий Соловей, профессор, сардори шӯъбаи робита бо ҷомеаи Институти давлатии муносибатхои байналхалкии Москва.
Манбаъ: http://www.lookatme.ru/mag/how-to/inspiration-howitworks/206079-infowars